Met Wolstory heeft Mechelen er een circulair adresje bij. Gabrielle Collart biedt duurzame wol aan met een verhaal, geeft tal van workshops én wil bovenal een plek bieden waar mensen zich veilig en verbonden voelen. “Ik weiger bij te dragen aan de wegwerpcultuur.”
De kracht van handwerk ondervond Gabrielle altijd al. Maar daar ook professioneel iets mee doen, dat vroeg wel wat moed. Toch is er vandaag Wolstory, Gabrielles eigen winkel in de Maurits Sabbestraat. “Een eigen zaak starten, was voor mij een grote stap. Ik kom ook niet uit een familie van ondernemers. Maar de droom was er wel. Al mijn hele leven is handwerk de ideale uitlaatklep. In mijn kindertijd, maar ook toen ik later in de bedrijfswereld begon te werken. Het is bijzonder wat handwerk met je kan doen. Hoe het je tot rust kan brengen, zelfvertrouwen kan geven zelfs. Doordat je eigenhandig iets maakt waar je trots op kan zijn.”
Uiteindelijk was het een burn-out die Gabrielle echt op weg zette richting het verwezenlijken van haar woldroom. “De periode waarin ik uitviel op mijn werk, was heel moeilijk. Maar zelfs toen bleef handwerk de rode draad die me erdoor heeft geholpen.”
Gerecycleerde wol
Vandaag werkt Gabrielle deeltijds als freelance credit manager. Daarnaast staat ze in haar wolwinkel. In Wolstory geeft ze workshops en ze verkoopt er ook wol, garen en benodigdheden. “Ik heb niet gekozen voor de makkelijkste weg, maar voor wol met een verhaal. Vandaar ook de naam van mijn winkel. De wol die je bij mij kan kopen of die ik gebruik voor mijn workshops is heel vaak gerecycleerd. Zo heb ik er die gemaakt is uit gerecycleerde petflessen, of uit wolpulp afkomstig van kleding uit de kledingcontainers. Ik heb ook wol die gemaakt is van afgedankte jeansbroeken.”
Ook wat de niet-gerecyleerde wolsoorten betreft, kiest Gabrielle haar wol zorgvuldig uit. “Je vindt bij mij alleen wol afkomstig van dieren die op een correcte manier zijn behandeld. Al mijn wolsoorten hebben een mulesingfree-label. Mulesing is een barbaarse praktijk waarbij een deel van het achterste van het schaap wordt afgesneden om er zeker van te zijn dat de wol vrij blijft van uitwerpselen en larven. Sinds kort heb ik ook garen uit Denemarken met een GOTS-certificaat. Naast mulesingfree, staat dat label er ook garant voor dat de mensen die de wol maken eerlijk verloond worden.”
Een andere nieuwigheid is zijdewol. “Op zich is zijdewol best courant. Alleen wordt de rups meestal gekookt in heet water om de zijde te kunnen loswerken. Bij de zijdewol die ik ga verkopen, wacht men tot de rups ontpopt en wordt de zijde die daarbij scheurt opnieuw aan elkaar gesponnen. Het enige nadeel is dat deze zijde iets minder blinkt. Maar het diertje blijft in leven nog en dat is voor mij veel meer waard.”
Al die voorbeelden tonen aan dat er voor alles betere en duurzamere alternatieven zijn. “Maar je moet ze kennen. Daarin zie ik voor mezelf ook een educatieve functie. Binnenkort komen er Mechelse klassen uit het vijfde en zesde leerjaar langs. Ik ga hen met plezier het verhaal van mijn winkel en mijn wol vertellen.”
Community building
Alle wol van Wolstory komt uit het buitenland. “Lokaal geproduceerde wol zit er jammer genoeg voorlopig nog niet in. Vooral Indië is een voorloper op het vlak van eerlijke wol. Een droom die ik nog heb, is om op termijn te kunnen werken met wol van lokale schapen die dan voor mij gesponnen wordt. Ik heb zelf al eens geëxperimenteerd met spinnen, maar dat ligt me niet, dus dat heb ik losgelaten. Wat ik wel zou willen leren is om wol te verven met ingrediënten die je vindt in Mechelen. Distels bijvoorbeeld, dennenappels of zelfs ajuinschillen. Daar kan je de prachtigste en meest intense kleuren mee maken.”
Maar dat is voor later. “Eerst en vooral wil ik nu mijn winkel draaiende houden. Dat lukt voorlopig ook, want ik merk dat er echt wel behoefte is aan mijn concept. Mensen kunnen bij mij wol kopen, maar ook workshops volgen of komen handwerken. Ik merk dat ik daarmee heel veel mensen uit een sociaal isolement haal. Wolstory is daardoor niet alleen het verhaal van mijn wol, maar ook dat van mensen.”
Community building vindt Gabrielle heel belangrijk. “Mijn winkeltje is ook zo ingericht dat het een gezellige plek is om samen te komen. Geen traditionele winkelrekken, wel meubels uit de kringwinkel. Dat zorgt ervoor dat mensen terechtkomen in een huiselijke sfeer en ze meteen voelen dat mijn winkel een veilige haven is, waar ze bovendien hun verhaal kwijt kunnen.”
In haar winkel ziet Gabrielle mensen veranderen. “Sommigen komen heel ingetogen binnen en fleuren op eens anderen hen complimenten geven op wat ze maken. Dan zie ik hen stralen en weet ik: die komen nog terug. Omdat ze van handwerk houden natuurlijk, maar ook om datzelfde gevoel te mogen ervaren. Het gevoel van mee te tellen, gezien te worden, van trots te kunnen zijn op wat ze kunnen. Er worden ook vriendschappen gesmeed in mijn winkeltje. Dat is zo fantastisch om te zien, hoe mijn winkel mensen verbindt.”
Zonder afspraak
Wie bij Wolstory wil komen handwerken, hoeft geen afspraak te maken. “Je komt wanneer het je past, tijdens de openingsuren natuurlijk. Of je nu een uurtje hebt of een ganse namiddag. Je komt gewoon binnen en zet je neer. Eén sessie kost 5,5 euro en daar krijg je koffie en een cakeje bij. Er zijn ook lidkaarten. Dan betaal je 50 euro voor tien beurten en na 10 keer krijg je 5% korting op een aankoop in de winkel.”
De wol of het garen waarmee je werkt, mag je zelf meebrengen. “Uiteraard heb ik het liefst dat mensen werken met het duurzame aanbod uit mijn winkel, maar ik ga niemand verplichten. Het mooie is dat bijna iedereen na een tijdje vanzelf de overstap maakt. Omdat ze openstaan voor mijn verhaal en wat ik doe. Ik respecteer hen voor wie ze zijn en zij respecteren mij en mijn verhaal. Dat voel je.”
Wolstory is niet zomaar een wolwinkeltje, het is Gabrielles droom die werkelijkheid is geworden. “Ik geloof 100 procent in mijn concept. Tuurlijk is het ook hard werken. Het is ondernemen, nadenken, veranderen en aanpassen. Risico’s nemen ook, soms met een bang hartje. Maar als ik niet bereid was geweest om dat te doen, dan had ik evengoed in loondienst kunnen blijven werken. Ik gun mezelf ook nog wat groeitijd. Uiteindelijk ben ik nog maar pas gestart. En eerlijk gezegd ben ik nu al trots op wat ik verwezenlijk. De mensen die bij mij over de vloer komen, zijn allemaal zo enthousiast. Sommigen zeggen ‘Had dit maar vroeger bestaan.’ Zulke reacties doen me enorm veel plezier.”
Af en toe krijgt Gabrielle kritische vragen over de prijs van haar wol. “Bij mij kost een bol wol ongeveer 7,5 euro. ‘Voor 1 of 2 euro kan je in de Zeeman hetzelfde kopen’, zeggen mensen me dan. Ik antwoord daar altijd eerlijk op. Het is zeker zo dat het veel goedkoper van, maar dan ben je de wegwerpcultuur aan het stimuleren. Voor zulke lage prijs koop je acryl, geen echte wol. Duurzaam kan je dat niet noemen. Terwijl ik net wil inzetten op duurzame wol die bovendien veel langer mooi blijft. Wol is zo’n mooi product. Het is zelfreinigend, je hoeft het dus zelfs amper te wassen. Echte vlekken gemaakt door kinderen buiten beschouwing gelaten, is het meestal genoeg om je wollen kledingstuk gewoon even buiten te hangen om te verluchten en daarna kan je het zo weer aandoen.”
Workshops
“Welke workshops geef ik niet?”, lacht Gabriëlle wanneer we haar vragen naar haar aanbod. “Dat gaat van leren breien tot kantbreien. Ik heb gemerkt dat er in Mechelen opvallend veel interesse is in sokken breien. Mijn maandelijkse workshop is bijna altijd volzet. Mijn sokkenwol is trouwens van het merk Opal, een deel van de opbrengst daarvan gaat naar het regenwoud. Dat vind ik ook heel leuk, dat je weet dat je met je zelf breide sokken de natuur helpt.”
Gabrielle heeft één medewerker in dienst. “Zij is echt een haakwonder. Vooral jongeren zijn erg geïnteresseerd in haken. Ik ben blij dat zij dus ook tot bij mij geraken, want een van mijn missies is ook echt wel om de jeugd te laten zien dat er naast de digitale wereld waarin ze leven ook analoog nog zoveel moois te beleven valt. Steeds meer mensen, ook jongeren, lijken daar echt behoefte aan te hebben, aan meer offline gaan en opnieuw tot zichzelf komen.”
Er zitten nog heel wat mooie dromen in Gabrielles hoofd. “Ik zou heel graag het eerste haak- en breicafé van Mechelen openen dat wordt uitgebaat door mensen met een beperking. Dat idee is ongoing. Want ik wil echt wel graag laten zien dat ik er ben voor iedereen.”
Kleding breien voor anderen, doet Gabrielle niet. “Er zijn wel mensen die dat vragen, maar daar heb ik de tijd niet voor. En ik zou er ook nooit een correcte verloning voor kunnen vragen, want in breien kruipt heel veel tijd. Veel liever leer ik mensen aan hoe ze het zelf kunnen doen. Daar haal je zoveel meer uit. Je bent je eigen designer, zeg ik altijd. Dat zie ik hier ook letterlijk gebeuren. Hoe mensen starten met een patroon, maar er dan toch gaandeweg hun eigen draai aan geven. Een mouwtje anders maken, een extra kleur erbij. Ik zie hun breiwerk en henzelf steeds meer openbloeien. En eerlijk waar: er is niets mooiers dan dat.”
