Getuigenissen

"In mijn boeken kon ik mij even afzonderen van de wereld"

Het begon allemaal in het tweede middelbaar, ik was 14 jaar oud. Mijn beste vriendin en ik hadden een leuke vriendengroep tot er één van hen plots vreemd begon te doen tegen mij. Ik snapte het niet. Ze deed enkel raar tegen mij en ik had geen idee waarom. Daardoor zonderde ik me steeds meer af van de groep want ik voelde me er steeds minder goed bij.

Het viel me al snel op dat heel de groep opeens anders begon te doen. Ook mijn beste vriendin. Ze sloten me uit, onderbraken me telkens als ik iets wou zeggen en lachten me uit omdat ik mijn haar kleurde.

Na maandenlang genegeerd en uitgelachen te worden besloot ik om er iets van te zeggen. Ze vonden het niet kunnen dat ik zo reageerde en er

ontstond een enorme ruzie. Ik besloot om uit het vriendengroepje te stappen en sloot me aan bij anderen waar ik me beter bij voelde. Maar daarmee was het probleem nog niet opgelost. Mijn 'vorige vriendengroep' vond het leuk om opnieuw voor ruzie te zorgen tussen mij en mijn nieuwe vriendinnen. Ze begonnen ons tegen elkaar op te zetten en gaven mij de bijnaam 'plumeau' omdat ik mijn haar graag kleurde…

Ik dook in mijn boeken om mij even van de wereld af te zonderen en ook mijn resultaten op school begonnen daaronder te lijden, groepswerken deed ik liever alleen en het liefst van al bleef ik gewoon thuis... 'Mijn beste vriendin' veranderde van school. Toevallig dezelfde school waar ik nadien ook terecht kwam. Op de nieuwe school zocht ze opnieuw contact met mij op om zich te excuseren.

Ze vertelde dat ze zo tegen mij deed omdat ze een keuze moest maken. Of ze koos voor mij, en dan zou heel de groep zich tegen ons twee keren

Mijn levensmotto is dan ook: They laugh at me because I am different, I laugh at them because they are all the same.' , of ze koos voor de groep en liet mij vallen. Deze ervaring heeft me een enorm laag zelfbeeld gegeven maar ik ben altijd dicht bij mezelf gebleven. Ik kleur nog steeds mijn haar en kleed me hoe ik wil.