Leegheid
In mijn lichaam voel ik leegheid. Een leegheid die af en toe groter wordt en mijn hele lichaam inneemt. Ik ga naar de winkel, ik begeef me onder de mensen, maar het doet me niets. Ik lach samen met anderen, maar de leegheid blijft. Zo sterk soms dat ze mijn lijf belemmerd. Als ik ergens mijn handtekening moet plaatsen, blokkeert mijn hand. Ik begin te bibberen en word zenuwachtig. Het gaat me niet af om dingen te doen. De leegheid neemt dan ook mijn verstand over. Op dat moment zegt het leven mij niets. De dag gaat dan voorbij zonder dat ik iets gewaar word. Ik verblijf in stilte.
“Ik trok een muur op om mezelf te beschermen”
Als kind werd ik niet aanvaard door mijn broer. Hij wilde liever een broertje. Ik voelde me niet welkom. Ik had nare dromen en huilde in de nacht. De nachtmerries zitten in mijn geheugen gegrift. In de jaren ’50 zag ik de Amerikaanse film Ben-Hur in de cinema. Toen kwamen de beelden uit mijn kinderdromen terug. Dat gaf een akelig gevoel. Ik realiseerde me dat ik anders was dan anderen. En dat gevoel bleef. Met opgroeien ontmoette ik de verkeerde mensen. Ik wilde me afschermen van de negatieve invloeden van anderen. Ik trok een muur op om mezelf te beschermen, waardoor ik heel kwetsbaar werd. Ik sloot me af, had alleen oppervlakkige contacten. Dit voedde de leegheid.
“Positief in het leven staan, kost veel inspanning”
Mijn geloof hielp wel. Niet dat ik een pilaarbijter ben, absoluut niet, maar ik heb altijd gelooft in iets. Ik heb geleerd met de leegheid om te gaan. Soms krijg ik antwoord op mijn vragen. Soms niet. “Je moet het je niet zo aantrekken”, zeggen ze. Maar ik kan niet anders dan mijn hoofdstukken herlezen, omdat ik hard gekwetst ben. Door mijn miserie of levenservaringen ben ik harder geworden. Ik heb gelukkig twee spreuken gevonden die toepasselijk zijn voor mij. “Je kan geen nieuw hoofdstuk beginnen als je het vorige blijft herlezen.” Dat ga ik proberen. En “Richt je steeds op een doel”. Als ik er niets aandoe, zal er ook niets veranderen. Ik heb altijd geleefd naar mijn geweten, mijn geschiedenis, mijn vorige hoofdstukken, een verkeerde levenshouding, besef ik nu. Anders leren denken is beter, dat is mijn doel. Positief in het leven staan, oplossingen zoeken, maar dat kost veel inspanningen.
“Boeken vullen de leegte”
Tranen zijn er niet meer. Boeken lezen, dat heeft me ook geholpen. Boeken van Einstein, boeken over geluk en succes, filosofische boeken. Door te lezen ben ik terug mens geworden. De boeken geven mij een andere mindset, vullen de leegte, vullen de stilte. Ik ben nog niet helemaal uit de put van de leegheid. Ik blijf getekend voor en door het leven. Maar ik heb geleerd om mij erover te zetten en ik ga het verder aanpakken. En dat is een belangrijke boodschap die ik wil meegeven.
Arlet, 77 jaar, alleenwonend, Mechelen-Zuid
Wil je zelf ook je verhaal delen? Stuur een mailtje naar socialecohesie@mechelen.be
