Zeezicht
De laatste weken word ik vroeg wakker, rond 5u en val nadien niet meer in slaap. Ik maak me klaar, drink koffie, doe wat huishouden. Als alles rond is, zet ik de tv op, enkel om iemand te horen en wat beweging te zien. Zelfs als ik een boek lees, zet ik de tv op om de stilte te doorbreken, of alleen het beeld samen met de radio. Ik zei gisteren tegen mijn dokter: ‘ik zit in een luxegevangenis’. Ik ben onlangs verhuisd naar Heffen, ik ken er niemand, ik ken de straten niet. Mijn gezondheid is niet goed. Ik moet nu iedere keer de bus nemen om naar Mechelen te gaan, dat doe ik dus minder en daardoor zie ik ook minder mensen.
"Ik mis mijn vrijwilligerswerk"
Door Corona kom ik nauwelijks buiten. Ik ga één keer per week naar de winkel, kort en zonder getreuzel. Ik mis mijn vrijwilligerswerk, dat zorgde voor mijn sociale contacten en structuur in mijn dagen. De eerste twee weken huilde ik veel. ‘Wat kan ik hier nu doen?’ Tegenwoordig spreid ik mijn taken, dan voel ik me nuttig. Of pak ik ze anders aan. Ik ga boodschappen doen in Zemst of Antwerpen i.p.v. in Mechelen, dan ben ik langer weg. Als ik het lastig heb, mag ik naar mijn dokter of psychiater bellen. Soms zet ik een relaxatie CD op en dan val ik in slaap.
"Mijn bubbel is een en alleen"
Als ik niet ga werken, ben ik eigenlijk altijd eenzaam. Ik heb wel vriendinnen en vrienden, maar door Corona hoor ik hen weinig. Wat kan je doen samen? Iets gaan drinken gaat niet, gaan winkelen met twee ook niet. Ik zit niet in hun bubbel. Mijn bubbel is een en alleen. Eenzaamheid is niet hetzelfde als alleen zijn. Je kan vrienden hebben en je toch eenzaam voelen. Mijn zoon komt elke week en ik bel met mijn moeder en tante. Maar de gesprekken zijn op den duur zo eentonig ‘hoe gaat het, wat heb je vandaag gedaan…’ Er valt niet veel te vertellen… Mijn zoon en zijn vriendin komen met Kerstdag eten, gelukkig. Dat vooruitzicht doet me plezier.
"De zee geeft me rust en kalmte"
Naar de zee gaan, naar het water kijken, daar kijk ik ook naar uit, de zee geeft me rust en kalmte. En als kind was ik fan van de kinderboeken van Tiny. Gisteren kocht ik een nieuwe. Het deed me terug denken aan de tijd dat ik als kind gelukkig was.
"Lichtpuntje"
De vaccinaties zijn een lichtpuntje. Ik twijfel er niet aan, maar ik hoop dat mensen die zeer diep zitten en geen fut hebben om zich te laten vaccineren, op hulp kunnen rekenen om hen aan te moedigen. We moeten elkaar blijven steunen.
Diane, Heffen
Wil je zelf ook je verhaal delen?Stuur een mailtje naar socialecohesie@mechelen.be
